Ina réamhrá sa leabhar ‘Caite le Chéile’, ag tagairt don easláinte sin, deir sí: ‘theastaigh uaim na mothúcháin, agus na tuairimí agus na fadhbanna a bhíonn agam a léiriú do na gnáthdhaoine chun go dtuigfidís an meon aigne a ghabhann lena leithéid’. Tá sé tábhachtach go gcuirfí an léargas saoil san agus na mothúcháin a ghabhann leis os comhair an phobail ar mhaithe le comhthuiscint is bá a chothú agus ar mhaithe le tuiscint níos iomláine a fháil ar chás an duine daonna. Déanann Maria an t-eispéireas san a ríomh ina cuid scríbhneoireachta; déanann sí é go macánta fírinneach, gan scáth gan eagla. Déanann sí san go healaíonta agus le greann i nGaeilge is i mBéarla. Agus déanann sí é i bhfoirmeacha liteartha éagsúla, i bprós, i bhfilíocht, ar stáitse is ar phár. Éiríonn le Maria cruth ealaíonta a chur ar a taithí saoil féin a ghluaiseann ón suaitheadh aigne a chruthaíonn domhan diamhair scanrúil samhlaíochta go dtí an aigne suaimhneach ina bhfuil gliondar, áthas is gealgháire i réim. Déanann sí claochlú ealaíonta a chur ar na gnáth mhothúcháin daonna a bhíonn, babhtaí, ag coimhlint le mothúcháin scanrúla an aigne shuaite. Pléann sí leis na heasnaimh atá ina saol agus gabhann sí buíochas as na tabhartais a bronnadh uirthi. Tagann a nádúr máithreachais chun cinn sa bplé sin. Uaireanta bíonn sí ag lorg faoisimh ón suaitheadh aigne, ón gcíor thuathúil scanrúil a bhraitheann sí. Ar fheiscint deich mhilliún lampróg / Ar lasadh sa doircheacht
deir sí:
Anois, is cairde go deo sinn
Agus beidh cabhair agam anois,
An láimh in uachtar d’fháil ar an ndiabhal
A shleamhnaíonn…
Cosúil le lus na hoíche,
Cosúil le púca ón lios,
Cosúil le nathair nimhe sa Ghairdín,
A shleamhnaíonn isteach im’ thromluí
I ngan fhios dom.
Agus an bua mór atá ag Maria ná gur féidir léi na téamaí sin a phlé go héadrom greannmhar. Tá féith an ghrinn go smior i Maria. Feiceann sí cúis gáire go rialta ina saol. Gura fada a leanfaidh sí ag scríobh.